Leer meer over de oorsprong, de soorten en het gebruik van neuroplasticiteit in verschillende populaties en hoe je je hersenen opnieuw kunt bedraden om de plasticiteit te verbeteren.
Belangrijkste opmerkingen
- Aanpassingsvermogen van de hersenen: Neuroplasticiteit verwijst naar het vermogen van de hersenen om zichzelf te reorganiseren door tijdens het leven nieuwe neurale verbindingen te vormen. Dankzij dit vermogen kunnen neuronen hun activiteiten aanpassen als reactie op nieuwe situaties of veranderingen in hun omgeving.
- Leren en geheugen: Neuroplasticiteit is fundamenteel voor leren en geheugen. Het stelt de hersenen in staat om ervaringen te coderen, nieuwe informatie te leren en zich aan te passen aan verwondingen door neurale paden te reorganiseren.
- Herstel van letsel: De plasticiteit van de hersenen is cruciaal bij het herstellen van verwondingen zoals beroertes. Door revalidatie kunnen patiënten verloren functies terugwinnen door nieuwe paden te creëren en bestaande paden te versterken.
- Gedrag en gewoonten: Neuroplasticiteit verklaart hoe gedrag en gewoonten kunnen worden veranderd. Consequent oefenen en herhalen kan hersenstructuren veranderen, wat de ontwikkeling van nieuwe vaardigheden en het doorbreken van oude gewoontes ondersteunt.
- Geestelijke gezondheid: Neuroplasticiteit speelt een belangrijke rol in geestelijke gezondheid. Het ligt ten grondslag aan de effectiviteit van therapeutische interventies voor aandoeningen zoals depressie, angst en PTSS, omdat deze behandelingen gunstige veranderingen in de hersenstructuur en -functie teweeg kunnen brengen.
Wat is neuroplasticiteit?
Wist je dat het menselijk brein voortdurend veranderingen ondergaat via een proces dat bekend staat als neuroplasticiteit?
Neuronen zijn zenuwcellen die de hersenen en het zenuwstelsel vormen. Plasticiteit verwijst naar het vermogen van de hersenen om te veranderen en de kneedbaarheid ervan. Het zenuwweefsel in de hersenen heeft een enorm vermogen tot plasticiteit.
Daarom is neuroplasticiteit, ook wel hersenplasticiteit genoemd, het vermogen van de hersenen om zich aan te passen en te veranderen. Het is een term die verwijst naar het vermogen van het zenuwstelsel om te reageren op intrinsieke of extrinsieke stimuli door de structuur en functie van de hersenen te herstructureren en te reorganiseren en neurale netwerken te laten groeien.
De structurele en functionele veranderingen zijn het gevolg van hersenbeschadiging, veranderingen in de omgeving, nieuwe ervaringen of structurele veranderingen die worden toegeschreven aan leren.
Neuroplasticiteit helpt ons om ons aan te passen aan fysiologische veranderingen, nieuwe ervaringen en omgevingsdruk. Wanneer we nieuwe ervaringen opdoen, creëren we nieuwe neurale verbindingen tussen de neuronen en herbedraden we de hersenen om ons aan te passen aan nieuwe situaties.
Hoewel neuroplasticiteit dagelijks plaatsvindt, kunnen we hersenplasticiteit ook aanmoedigen en stimuleren.
Geschiedenis en onderzoek van neurale plasticiteit
Jerzy Konorski bedacht de term neuroplasticiteit voor het eerst in 1948; een neurowetenschapper beschreef veranderingen die hij waarnam in neuronale structuren en de term werd breder gebruikt in de jaren 1960.
Tot de jaren 1960 geloofden wetenschappers dat de ontwikkeling en veranderingen van de hersenen alleen plaats konden vinden tijdens de vroege kindertijd en babytijd. Op volwassen leeftijd is de structuur van de hersenen permanent.
Het idee van neuroplasticiteit gaat echter nog verder terug tot de "vader van de neurowetenschappen", Santiago Ramon y Cajal. Begin 1900 ontdekte hij dat het menselijk brein verandert nadat mensen volwassen zijn geworden, in tegenstelling tot wat men toen dacht.
In de jaren 1960 werd een andere ontdekking gedaan die stelde dat neuronen zich konden reorganiseren na een traumatische gebeurtenis. Onderzoek ontdekte ook dat stress de structuur van de hersenen en de werking ervan kan veranderen.
Onderzoekers in de late jaren 1990 ontdekten dat stress ook hersencellen kan doden; deze conclusie is echter nog niet gevalideerd.
Tientallen jaren lang werden de hersenen beschouwd als een "niet-hernieuwbaar orgaan", in die zin dat hersencellen een eindige hoeveelheid bevatten en afsterven naarmate mensen ouder worden. Zoals Ramon y Cajal zei:"In centra voor volwassenen zijn de zenuwbanen iets onveranderlijks, beëindigd en iets gefixeerds. Niets kan worden geregenereerd en alles kan sterven".
Verdere studies vonden andere manieren voor de hersencellen om af te sterven, zich aan te passen, zich opnieuw te verbinden, zich aan te vullen en weer aan te groeien, een proces dat volwassen neurogenese wordt genoemd.
Hoe werkt neuroplasticiteit?
De hersenen bestaan uit individuele werkeenheden of uitgestrekte netwerken die neuronen worden genoemd. Miljoenen onderling verbonden neuronen werken samen om één taak uit te voeren.
De neurale netwerken volgen specifieke en unieke verbindingspatronen, vuren in even specifieke sequenties en neuronen helpen individuen om verschillende taken uit te voeren.
Een snelle ontwikkeling en groei van de hersenen vindt plaats tijdens de eerste jaren als kind. Wanneer een kind bijvoorbeeld geboren wordt, heeft elk neuron in de hersenschors ongeveer 2500 kleine openingen, of synapsen, tussen neuronen waar ze zenuwimpulsen doorgeven.
Op de leeftijd van drie jaar is dit aantal gestegen tot 15.000 synapsen per neuron. Volwassenen hebben slechts de helft van dit aantal synapsen. De reden hiervoor is synaptisch snoeien, waarbij nieuwe ervaringen sommige verbindingen in de hersenen elimineren en andere verbindingen versterken.
Vaak gebruikte neuronen hebben sterkere verbindingen in de hersenen, terwijl nooit of zelden gebruikte neuronen uiteindelijk afsterven. Als zwakke verbindingen verdwijnen en nieuwe verbindingen worden gemaakt, kunnen de hersenen zich aanpassen aan veranderende omstandigheden en omgevingen.
Neuroplasticiteit vs. neurogenese
Hoewel neuroplasticiteit en neurogenese verwante concepten zijn, zijn het twee verschillende concepten.
Neuroplasticiteit verwijst naar het vermogen van de hersenen om nieuwe paden en verbindingen te vormen en de circuits opnieuw te bedraden. Neurogenese daarentegen is het vermogen van de hersenen om nieuwe neuronen te laten groeien.
Neurogenese is een fascinerend concept. De mogelijkheid om nieuwe neuronen te kweken en dode of beschadigde neuronen te vervangen maakt de weg vrij voor nieuwe preventie en behandeling van dementie, herstel van hersenletsel en vele andere gebieden waar we ons nog niet bewust van zijn.
Structurele en functionele neuroplasticiteit
Experimenteel hersenonderzoek heeft twee hoofdtypen neuroplasticiteit aan het licht gebracht: functionele plasticiteit en structurele neuroplasticiteit.
Functionele neuroplasticiteit is het vermogen van de hersenen om functies te verplaatsen naar een heel hersengebied vanuit een beschadigd deel van de hersenen. Het wordt geïnitieerd door leren en ontwikkeling, wat resulteert in permanente structurele veranderingen in neurale synapsen.
Structurele plasticiteit is een verandering in de sterkte van neuronverbindingen in de hersenen. De hersenen kunnen hun fysieke structuur veranderen als reactie op het leren en het vermogen van de hersenen om hun neuronale verbindingen te veranderen.
Meer soorten neuroplasticiteit
Andere vormen van neuroplasticiteit zijn ervaringsafhankelijke plasticiteit. Ervaringsafhankelijke plasticiteit is het constante proces van het organiseren en creëren van neuronverbindingen door de levenservaringen van een persoon.
Bij homeostatische plasticiteit gaat het om mechanismen in de hersenen die de homeostase van het synaptische netwerk handhaven door veranderingen in prikkelbaarheid en connectiviteit over meerdere neuronen te coördineren om de circuitfunctie te stabiliseren.
Synaptische plasticiteit is het vermogen van de hersenen om langdurige, ervaringsafhankelijke veranderingen aan te brengen in de sterkte van neuronale verbindingen. Dit is een fundamentele eigenschap van neuronen, omdat ze de efficiëntie en sterkte van synaptische transmissie kunnen veranderen via verschillende activiteitsafhankelijke mechanismen, bekend als synaptische plasticiteit.
Synaptische plasticiteit treedt op wanneer het presynaptische neuron het postsynaptische neuron stimuleert, waardoor meer neurotransmitterreceptoren worden toegevoegd en de drempel die nodig is om door het presynaptische neuron te worden gestimuleerd, wordt verlaagd.
Voordelen van neuroplasticiteit
Er zijn verschillende voordelen van neuroplasticiteit. Het is op veel verschillende manieren goed voor de hersenen en de cognitie. Aanpassingen en veranderingen aan de hersenen vormen de manier waarop individuele hersenen werken en hun kijk op de wereld.
Het beïnvloedt ook het leervermogen, het geheugen en de onderbewuste overtuigingen van mensen.
Enkele voordelen van neuroplasticiteit zijn:
- Verbeterd vermogen van individuen om nieuwe dingen te leren
- Individuen zijn meer doordacht bezig met activiteiten
- Mensen met depressie en angst helpen.
- Helpt mensen herstellen van traumatisch hersenletsel en beroertes
- Verhoogt het hersengeheugen en het hersenvolume
- Het vermogen om de hersenfuncties opnieuw te bedraden.
- Verbeterde cognitieve vaardigheden bij individuen.
- Verbeterde hersenfunctie in sommige delen van de hersenen.
Kenmerken van neuroplasticiteit
Onderzoek beweerde aanvankelijk dat de neurale netwerken van de hersenen star en vast worden naarmate mensen ouder worden. Onlangs is echter ontdekt dat hersenen nooit stoppen met veranderen en aanpassen.
Er zijn enkele bepalende kenmerken van neuroplasticiteit.
Leeftijd en omgeving zijn de bepalende kenmerken van neuroplasticiteit. Plasticiteit kan op elke leeftijd optreden; bepaalde veranderingen worden geassocieerd met specifieke leeftijden. De hersenen ondergaan veel veranderingen tijdens de eerste levensjaren wanneer de onvolgroeide hersenen zich organiseren en groeien.
Jonge hersenen zijn over het algemeen responsiever en gevoeliger voor ervaringen dan oudere hersenen. Dit betekent echter niet dat oudere hersenen zich niet kunnen aanpassen, nieuwe dingen kunnen leren en hun plasticiteit niet kunnen vergroten.
Hersenverbindingen worden sterker of zwakker afhankelijk van de neurale netwerken die meer of minder vaak gebruikt worden. De interactie tussen omgeving en genetica speelt een rol bij het vormen van de hersenplasticiteit van een individu. Neuroplasticiteit is een continu proces waarbij hersencellen betrokken zijn, waaronder vaat- en gliacellen. Het wordt bevorderd en belemmerd door stressniveaus, dagelijkse levensstijl en gewoonten.
Bij hersenletsel zoals een beroerte kunnen gebieden van de hersenen die geassocieerd zijn met bepaalde functies beschadigd zijn. Functional magnetic resonance imaging (fMRI) toont aan dat gezonde delen van de hersenen de functie van de beschadigde delen van de hersenen kunnen overnemen en de verloren vaardigheden kunnen herstellen.
Beperkingen van hersenplasticiteit
Hoewel hersenplasticiteit een veelbelovende manier is om verschillende aandoeningen te voorkomen en te behandelen, heeft het ook beperkingen. De hersenen zijn niet oneindig kneedbaar. Bepaalde hersengebieden zijn verantwoordelijk voor specifieke functies. Hersengebieden zijn bijvoorbeeld essentieel voor cognitie, spraak, taal en bewegingen.
Het meeste bewijs van herstel en schade in hersenplasticiteit bevindt zich rond de hersenschors. Hoewel sommige gebieden het verlies kunnen compenseren, kan de cortex de functies van complexe hersengebieden die beschadigd zijn, zoals de hippocampus, niet volledig overnemen.
Neuroplasticiteit en psychologie
Een cruciaal element van effectieve counseling en coaching is neurale plasticiteit. Naast veranderingen in de hersenen en functionele aanpassingen, biedt neuroplasticiteit potentiële paden voor psychologische verandering. Medicijnen en chemicaliën worden gebruikt om de werking van onze hersenen te veranderen en de psychologie heeft veel moeite gedaan om veranderingen in de hersenen door het veranderen van denkpatronen te begrijpen.
Wat als we in plaats daarvan door dagelijkse activiteiten en ervaringen significante en blijvende veranderingen zouden kunnen aanbrengen? Dit is waar leren een belangrijke rol speelt. Wanneer mensen leren, vormen zich nieuwe paden in de hersenen. Elke nieuwe les en ervaring kan de werkmodus van de hersenen veranderen en nieuwe neuronen verbinden.
Leeftijd en neuroplasticiteit
Zoals mensen misschien denken, zijn er veranderingen in neuroplasticiteit bij het ouder worden, maar dit verschilt per individu.
Hersenplasticiteit en kinderen
Bij kinderen zijn hun hersenen voortdurend aan het veranderen, groeien en ontwikkelen. Met elke nieuwe ervaring passen de zich ontwikkelende hersenen zich aan en brengen ze veranderingen aan in de structuur, de functie of beide van de hersenen. Daarom is neuroplasticiteit het meest actief in de kritieke kindertijd als onderdeel van de normale menselijke ontwikkeling.
Tijdens de kritieke periode ontvangt het zenuwstelsel sensorische input voor een goede ontwikkeling.
Elk neuron in de hersenen van een zuigeling heeft ongeveer 7.500 verbindingen met andere neuronen. Op tweejarige leeftijd is het aantal verbindingen tussen neuronen twee keer zo groot als in het gemiddelde volwassen brein.
Als het kind opgroeit en de kritieke periode eindigt, daalt het aantal verbindingen dat in stand wordt gehouden en worden de verbindingen die overblijven versterkt.
Bij kinderen worden vier hoofdtypen neuroplasticiteit waargenomen.
- Verminderde neuroplasticiteit: hierbij gaat het om veranderingen in de hersenen als gevolg van verworven of genetische aandoeningen.
- Excessieve of maladaptieve plasticiteit omvat het reorganiseren van maladaptieve en nieuwe paden die kunnen resulteren in handicaps en stoornissen.
- Adaptieve plasticiteit: veranderingen als gevolg van het leren of oefenen van een nieuwe vaardigheid of aanpassing aan structurele of functionele veranderingen na letsel.
De processen zijn meer uitgesproken bij kinderen en jongere kinderen, waardoor hun vermogen om te herstellen van letsel effectiever is dan bij volwassenen. Er zijn diepgaande gevallen van neuroplastisch herstel, aanpassing en groei bij kinderen.
Hersenplasticiteit bij volwassenen
Daarentegen wordt neuroplasticiteit in volwassen hersenen over het algemeen minder sterk waargenomen dan bij kinderen, maar de volwassen hersenen kunnen nog steeds veranderen en zich aanpassen.
De volwassen hersenen kunnen verloren en oude functies en verbindingen die niet vaak zijn gebruikt herstellen, waardoor cognitieve functies en het geheugen verbeteren.
Hoewel het potentieel van neuroplasticiteit bij volwassenen lager is dan bij kinderen of jongvolwassenen, kunnen volwassenen met een gezonde levensstijl en enige inspanning net als jongere mensen positieve groei en veranderingen in hun hersenen stimuleren.
Hoe je hersenen herbedraden en de plasticiteit verbeteren?
Er zijn verschillende manieren om veranderingen in de hersenen aan te moedigen om neuroplasticiteit op elk moment in het leven te stimuleren.
Verrijkende omgeving
De eerste stap is het creëren van een verrijkende omgeving. Om positieve veranderingen in de hersenen te stimuleren, moet je zorgen voor een verrijkte omgeving die uitdaging, nieuwigheid en gerichte aandacht biedt, vooral tijdens de adolescentie en kindertijd.
Een verrijkende omgeving kan echter ook de hersenen belonen op volwassen leeftijd. Een verrijkte omgeving stimuleert de hersenen op verschillende manieren. Dit kan bijvoorbeeld reizen betekenen, muzikale training en ervaring, fictie lezen, kunst creëren en dansen.
Slaap en beweging
Een andere manier is rusten of slapen. Slaap speelt een cruciale rol in de dendritische groei in de hersenen. Dendrieten groeien aan het uiteinde van neuronen en geven informatie door van de ene neuron naar de andere. Een grotere plasticiteit van de hersenen kan worden bevorderd door het versterken van neuronverbindingen.
Slaap heeft belangrijke effecten op iemands fysieke en mentale gezondheid. Onderzoek suggereert dat genetica en de samenstelling van de grijze massa in de hersenen ook bijdragen aan deze effecten.
Een goede slaaphygiëne kan je helpen om je slaap te verbeteren. Dit betekent het ontwikkelen en volgen van een consistent slaapschema en het creëren van een omgeving die geschikt is voor een ontspannen en gezonde slaap.
Regelmatige lichaamsbeweging of -activiteit is een andere manier om neuroplasticiteit te bevorderen, omdat het verschillende voordelen heeft. Studies tonen bijvoorbeeld aan dat lichaamsbeweging het verlies van neuronen in belangrijke delen van de hippocampus kan helpen voorkomen, een hersengebied dat betrokken is bij het geheugen. Lichaamsbeweging kan ook helpen bij de vorming van nieuwe neuronen in hetzelfde hersengebied, waardoor de plasticiteit van de hersenen wordt versterkt.
Recente studies tonen aan dat lichaamsbeweging ook de plasticiteit van de hersenen kan stimuleren door de effecten op de neurotrofische factor voor de hersenen (BDNF, een zenuwgroei-eiwit), de basale ganglia (een hersengebied dat de motorische activiteit en het leren regelt) en de functionele connectiviteit. De toename in BDNF resulteert in een hogere neurogenese, wat depressie en angst verlicht en leidt tot cognitieve verbetering.
Ten minste 150 minuten matig intensieve cardio-oefeningen per week, waaronder zwemmen, fietsen, dansen of wandelen, worden aanbevolen, samen met ten minste twee dagen krachttraining.
Veranderingen in levensstijl
Van intermittent fasting is ook aangetoond dat het adaptieve reacties in synapsen bevordert, waardoor de plasticiteit van de hersenen verbetert.
Het beoefenen van mindfulness en het spelen van bordspellen, kaartspellen of videospellen kan ook de plasticiteit van de hersenen verbeteren.
De hersenen genezen met plasticiteit
Onderzoek naar neuroplasticiteit heeft vooruitgang geboekt door veranderingen te observeren in de hersenen van mensen die ernstig traumatisch hersenletsel hebben opgelopen.
Onderzoek toonde aan dat sommige mensen die een ernstig trauma hadden meegemaakt en ernstige schade aan de hersenen hadden opgelopen, in staat waren om te herstellen tot een hoge mate van functionaliteit dankzij neuroplasticiteit. Neuroplasticiteit stelt de zenuwcellen in de hersenen in staat om het letsel te compenseren en activiteiten aan te passen als reactie op veranderingen in de omgeving en nieuwe situaties.
Onderzoeken tonen aan dat mensen met verschillende gradaties van hersentrauma weer volledig functioneel kunnen worden. Volgens het Translational Research in Traumatic Brain Injury volgen er na een traumatische ervaring drie neuroplasticiteitsfasen.
-
Fase 1: Treedt op onmiddellijk na een verwonding waar neuronen beginnen af te sterven, wat resulteert in verminderde corticale remmende paden. Deze fase duurt ongeveer 24 tot 48 uur en kan secundaire neurale netwerken blootleggen die zelden of nooit zijn gebruikt.
-
Fase 2: Treedt een paar dagen na het trauma op. De activiteiten van de corticale banen worden prikkelend, waardoor nieuwe synapsen ontstaan. Andere hersencellen en neuronen vervangen dode en beschadigde cellen om de genezing te bevorderen.
-
Fase 3: Vindt plaats na een paar weken, waarin de hersenen worden hermodelleerd door de aanmaak van nieuwe synapsen in volle gang. In deze fase kunnen revalidatie en therapie de hersenen helpen nieuwe neurale paden aan te leren, waardoor de traumatische effecten op de hersenen worden beperkt.
Er worden veel farmacologische behandelingen ontwikkeld en onderzocht die mensen helpen te herstellen van een trauma door de neuroplasticiteit te verbeteren, naast behandelingen en therapieën met genexpressie en stamcellen, die immuuncellen rekruteren om de schade te beperken en ontstekingsreacties te reguleren.
Wanneer weefsels beschadigd zijn, resulteren ontstekingsreacties in een verhoogde nociceptieve input naar het centrale zenuwstelsel vanuit de periferie.
Ondanks de beperkingen van neuroplasticiteit en de moeilijkheid om te herstellen van hersenletsel, zijn trauma's en hersenletsel de beste situaties om de neuroplasticiteit van de hersenen te gebruiken. De hersenen kunnen bijvoorbeeld herstellen, reorganiseren en belangrijke veranderingen teweegbrengen na een trauma of hersenletsel.
Plasticiteit van de hersenen en beroerte
Bij mensen die herstellen van een beroerte is neuroplasticiteit waargenomen. Beroertes leiden vaak tot hersenbeschadiging bij patiënten als gevolg van een verminderde bloedtoevoer. De schade kan variëren van een matige intensiteit (beperkte aantasting van de gezichtsspieren) tot een ernstige intensiteit (ernstige geheugenproblemen en cognitieve functiestoornissen).
Afhankelijk van de ernst kan het hersenvolume afnemen en kunnen er hersencellen afsterven, wat leidt tot hersendisfunctie. Het herstel van een beroerte is afhankelijk van het vermogen van de hersenen om zichzelf te genezen.
Patiënten met een beroerte kunnen echter ook succesvol herstellen. Volgens experts is de beste manier om neuroplasticiteit aan te moedigen om te herstellen van een beroerte het gebruik van twee belangrijke methoden:
- Taakherhaling: constante herhaling van een vaardigheid of beweging bevordert sneller leren, bijvoorbeeld muzikale training.
- Taakspecifieke oefening
Het aanleren van een nieuwe activiteit of vaardigheid of het opnieuw aanleren van een oude door regelmatige en specifieke oefening kan resulteren in significante veranderingen in de hersenen. Je kunt leren door taakherhaling en specifieke oefening en verbeteringen op één gebied kunnen ook andere vaardigheden en bekwaamheden verbeteren.
Ergotherapie, fysiotherapie en spraaktherapie kunnen de neuroplasticiteit bevorderen en de hersenen in staat stellen om fysieke en mentale tekortkomingen te overwinnen. Door bijvoorbeeld direct na een beroerte of ander neurologisch letsel met het revalidatieproces te beginnen, kan worden geprofiteerd van de natuurlijke toename in plasticiteit van de hersenen na een trauma.
Een deel van de revalidatie richt zich op het herstellen van de verbindingen tussen zenuwcellen. De herbedrading van de hersenen kan ervoor zorgen dat andere gebieden functies overnemen die voorheen door beschadigde gebieden werden uitgevoerd.
Plasticiteit van de hersenen en depressie
Mentale gezondheidsproblemen, waaronder depressie en angst, worden in verband gebracht met een verminderde neurale plasticiteit. Negatieve neuroplasticiteit wordt in verband gebracht met psychiatrische stoornissen. Depressie kan leiden tot hersenschade die onaangepaste en ongezonde paden bevordert en aanpassingsstrategieën ontmoedigt.
Moderne therapieën voor deze aandoeningen richten zich op het verbeteren van de neuroplasticiteit en leren patiënten waardevolle copingvaardigheden.
Onderzoek toont aan dat het dagelijkse gedrag van een individu de hersenstructuur kan veranderen. Ze kunnen bijvoorbeeld depressie en angst afleren. Door middel van professionele neurale training kunnen deze neigingen worden vervangen door constructieve paden.
Zo kan posttraumatische stressstoornis (PTSS) in de toekomst een belangrijk gezondheidsprobleem worden.
Neuroplasticiteitsoefeningen kunnen neurale plasticiteit bevorderen, waaronder hersenoefeningen, contact maken met dierbaren en een gezond dieet.
Het leren van nieuwe vaardigheden en taal, het uitvoeren van handmatige motorische activiteiten of het spelen van hersentrainingsspellen kan ook de neuroplasticiteit verbeteren en helpen bij depressie en angst.
Andere toepassingen van neuroplasticiteit
Onderzoek heeft andere toepassingen van neuronale plasticiteit en de betrokkenheid ervan bij verschillende aandoeningen aan het licht gebracht, waaronder binoculair gezichtsvermogen, fantoomledematen en gehoorverlies.
Binoculair zicht
Jarenlang gingen wetenschappers ervan uit dat mensen stereopsis of binoculaire visie moesten verwerven in hun vroege kinderjaren; anders zouden ze het nooit verwerven. Meer recent zijn succesvolle verbeteringen bij mensen met stereovisieafwijkingen en amblyopie prominente voorbeelden van neuroplasticiteit. Binoculair zicht en neuroplasticiteit zijn lopende en actieve klinische en wetenschappelijke onderzoeksgebieden.
Fantoom Ledematen
Van fantoompijn is sprake wanneer mensen een gevoel of pijn blijven voelen in een lichaamsdeel dat geamputeerd is. Dit fenomeen komt vaak voor bij mensen die een amputatie ondergaan. De basis voor fantoompijn is neuroplasticiteit.
De corticale neuronen of kaarten van de verwijderde ledematen interageren met een omringend gebied in de postcentrale gyrus. Deze activiteit wordt verkeerd geïnterpreteerd door het cortexgebied dat verantwoordelijk is voor de amputatie.
Mensen kunnen de neurale representaties van hun fantoomledematen aanpassen om commando's te genereren om ingewikkelde bewegingen uit te voeren.
Meditatie
Onderzoek heeft ook een verband aangetoond tussen meditatie en neuroplasticiteit. Meditatiebeoefening is verbonden met veranderingen in de intensiteit en corticale dikte van de grijze massa in de hersenen. Meditatie kan leiden tot fysieke veranderingen in de hersenstructuur, met name in de gebieden die te maken hebben met depressie, angst, boosheid, mededogen en aandacht.
Gehoorverlies en doofheid
Verlies van gehoor of doofheid kan ertoe leiden dat de auditieve cortex en andere verwante hersengebieden een compenserende plasticiteit ondergaan. De auditieve cortex is primair verantwoordelijk voor het verwerken van auditieve informatie, maar bij slechthorenden wordt deze cortex aangepast aan andere functies, waaronder somatosensatie en gezichtsvermogen.
Conclusie
Neuroplasticiteit is een proces dat gemanipuleerd kan worden in de gezonde en zieke hersenen, wat resulteert in talloze voordelen. Vanaf het moment dat de hersenen zich beginnen te ontwikkelen tot aan onze dood, passen de neuronale verbindingen in de hersenen zich aan als reactie op veranderende behoeften. Dit nooit eindigende en dynamische proces stelt ons in staat om ons aan te passen en te leren van verschillende ervaringen.
Referenties
Neuroplasticiteit - StatPearls - NCBI Boekenplank.
Neuroplasticiteit: Hoe ervaring de hersenen verandert
Neuroplasticiteit | Psychology Today Canada
Disclaimer
De inhoud van dit artikel is alleen bedoeld voor informatieve doeleinden en is niet bedoeld ter vervanging van professioneel medisch advies, diagnose of behandeling. Het wordt altijd aangeraden om een gekwalificeerde zorgverlener te raadplegen voordat je veranderingen aanbrengt met betrekking tot je gezondheid of als je vragen of zorgen hebt over je gezondheid. Anahana is niet aansprakelijk voor fouten, weglatingen of gevolgen die kunnen voortvloeien uit het gebruik van de verstrekte informatie.
