Sosyal izolasyon ve yalnızlık, birçok bireyin yaşamları boyunca deneyimledikleri bir durumdur. Yaşlılar gibi bazı popülasyonlar üzerinde orantısız bir etkiye sahip olan sosyal izolasyonun çeşitli türleri, nedenleri ve etkileri vardır. Hedeflenen müdahaleler ve stratejiler kullanılarak bireyler yalnızlık ve sosyal izolasyonla mücadele edebilir.
Sosyal izolasyon, bireylerin diğer bireylerle ve toplumla tam veya neredeyse tam bir iletişim ve temas eksikliği yaşamasıdır. Yalnızlıktan, başkalarıyla geçici veya istemsiz bir bağlantı eksikliğinden kaynaklanır.
Sosyal bağlantı, refah ve hayatta kalmak için temel bir insan ihtiyacıdır. Bununla birlikte, bireyler yaşlandıkça, genellikle kendilerini daha fazla yalnız zaman geçirirken bulurlar, bu da izolasyon ve yalnızlık duygularını artırır. Buna ek olarak, sosyal bağlantı eksikliği, sosyal izolasyon yaşayan bireyler için fiziksel ve zihinsel sağlık risklerini artırmaktadır.
Bazı araştırmacılar, sosyal izolasyonun ortak bir insan deneyimi olup olmadığını ya da bazı insanların diğerlerine kıyasla daha fazla yalnızlık duygusuna sahip olup olmadığını sorgulamaktadır. Ancak buna rağmen, bireylerin önemli bir kısmı izolasyon yaşamaktadır.
Bazı sosyal izolasyon türleri arasında uzun süre evde kalmak, arkadaşlarla, aileyle veya iş arkadaşlarıyla iletişim eksikliği ve sosyalleşme veya iletişim kurma fırsatlarına rağmen başkalarıyla temastan kasıtlı olarak kaçınmak yer alır.
İzolasyon tipik olarak olumsuz benlik saygısı, yalnızlık ve başkalarından korkma ile sonuçlanabilen sağlıksız ve istenmeyen yalnızlık anlamına gelir. Duygusal ve psikolojik zorlukların potansiyel bir belirtisi veya nedeni olabilir. Sosyal izolasyon, her yaş grubu için değişen semptomlarla birlikte, her yaştan birey için ruh sağlığı riskleri taşıyabilir.
Günümüzde 65 yaş ve üzeri yetişkinlerin sayısının arttığı yaşlanan bir nüfus söz konusudur. Yaşlı yetişkinlerin sayısındaki artış, sosyal izolasyon risklerinde de artış anlamına gelmektedir, çünkü bu yaş grubu tipik olarak daha yüksek sosyal izolasyon oranları yaşamaktadır. Koronavirüs salgını, bu nüfus için fiziksel mesafe önlemleri ve sağlık hususları nedeniyle daha önemli zorlukları beraberinde getirmiştir.
Yalnızlık yaygın bir deneyimdir ve yeni bir yere taşınma, sevilen kişilerin ölümü veya boşanma gibi yaşam olayları ve geçişleriyle birlikte ortaya çıkabilir. Bu tür yalnızlık reaktif yalnızlık olarak bilinir.
Bununla birlikte, yalnızlık uzun süre devam ettiğinde ve bireyin hayatının tüm yönlerini etkilediğinde kronik hale gelebilir. Kronik yalnızlık büyük olasılıkla zihinsel, duygusal veya finansal kaynakları olmayan ve tutarlı insan teması eksikliği olan bireylerde ortaya çıkar.
Sosyal izolasyonun sağlık açısından önemli olumsuz sonuçları kronik yalnızlıktan kaynaklanmaktadır. Aile, sosyal ve toplumsal yaşamlarından memnun olmayan bireyler sıklıkla kendilerini yalnız hisseder ve izolasyon yaşarlar. Kronik yalnızlık yaşayan bireyler başkalarına karşı güvensiz olabilir veya kendilerini başkaları tarafından tehdit edilmiş hissedebilirler.
Sosyal izolasyon yaşamın erken dönemlerinde, gelişim döneminde başlayabilir. Bireyler başkalarıyla paylaşamadıkları düşünce ve duygularla meşgul olabilirler. Bu davranış çocukluk dönemindeki yabancılaşmadan kaynaklanıyor olabilir.
Yakın partner şiddeti de sosyal izolasyona katkıda bulunabilir. Örneğin, istismarcı ilişkilerde bulunan bireyler bazen duygularını ve durumlarını açığa vurmak istemedikleri için aile üyeleriyle, arkadaşlarıyla veya iş arkadaşlarıyla iletişim kurmaktan kaçınırlar.
Uzak yerlerde yaşayan insanlar ve askerlik gibi işleri nedeniyle uzak veya coğrafi olarak izole bölgelerde yaşayan bireyler de sosyal izolasyon yaşayabilir.
Araştırmalar, olumsuz sağlık sonuçlarına önemli bir katkının algılanan sosyal izolasyon (PSI) olduğunu göstermektedir. PSI, daha zayıf yürütücü işlevlere, bilişsel gerilemeye, depresif ve olumsuz bilişe katkıda bulunabilir. Ayrıca bireylerde yaşlanma sürecini de hızlandırır.
Birçok nörogörüntüleme çalışması PSI'nin etkilerini değerlendirmektedir. Dinlenme durumu fonksiyonel manyetik rezonans görüntüleme (fMRI), superior frontal girus ve singulo-operküler ağ arasındaki fonksiyonel bağlantının azaldığını ve bunun da sırasıyla tonik uyanıklığın ve yürütme işlevinin azalmasına neden olduğunu göstermiştir.
Sosyal olarak izole edilmiş bireyler ayrıca nesne, olay veya insan resimleri de dahil olmak üzere olumlu veya hoş uyaranlara yanıt olarak daha zayıf ventral striatum aktivasyonu ifade etmektedir.
Bulgular, sosyal olarak izole edilmiş veya yalnız bireylerin, yalnız olmayan veya sosyal olarak izole edilmiş bireylere kıyasla olumsuz uyaranlara daha fazla dikkat ettiklerini göstermiştir.
Yalnız hissetmek bireyin fiziksel, bilişsel ve genel sağlığını etkileyebilir. Kanıtlar, algılanan sosyal izolasyonu, bozulmuş yürütme işlevi, depresyon, düşük uyku kalitesi, bozulmuş bağışıklık, zayıf kardiyovasküler işlev ve yaşamın her aşamasında hızlandırılmış bilişsel gerileme gibi olumsuz sağlık etkileriyle ilişkilendirmektedir. Sosyal izolasyon ayrıca tüm ırklar için erken ölüm riskini de artırabilir.
Ruh haliyle ilgili izolasyon, bireylerin ruh hallerini iyileştirmek için izole oldukları ve eylemlerini rahatlatıcı veya eğlenceli olarak gerekçelendirdikleri depresif bir dönem yaşamayı içerebilir.
Sosyal olarak izole olmuş bireyler içki içebilir veya madde kullanabilir, yeterince uyumayabilir ve fiziksel aktiviteden yoksun kalabilir, bu da olumsuz sağlık etkileri riskini daha da artırabilir. Bireyler duygusal acı da yaşayabilir. Bir topluluk veya bağlantı duygusunu kaybetmek, bireylerin dünyayı nasıl gördüklerini değiştirebilir ve duygusal acıyı artırabilir.
Duygusal acı, fiziksel acıya benzer şekilde vücutta stres tepkilerini aktive edebilir. Stres tepkisi uzun süre aktive edildiğinde, kronik enflamasyona, doku hasarına neden olabilecek faktörlerin uzun süre salınmasına veya hastalıkla mücadele etme yeteneğinin azalmasına neden olabilir. Bu etkiler riski artırır ve bireyleri bulaşıcı hastalıklara karşı daha savunmasız bırakır.
Sosyal izolasyon da beyin sağlığını etkileyebilir. Araştırmalar, yalnızlık ve sosyal izolasyonun başta Alzheimer hastalığı olmak üzere daha yüksek bunama riskiyle bağlantılı olduğunu göstermektedir. Sınırlı sosyal aktivite ve çoğunlukla yalnız zaman geçirmek, bireyin yemek pişirme, ilaç alma, fatura ödeme ve araba kullanma gibi günlük görevleri yerine getirme becerisini azaltabilir.
Bazı gruplar sosyal izolasyon ve yalnızlık risklerini artıran zorluklarla karşılaşmaktadır. Sosyal izolasyonun etkilerine karşı özellikle savunmasız olan ilk grup göçmenlerdir. Göçmenler genellikle kültürel, ekonomik ve dil engelleriyle ve sınırlı sosyal bağlarla karşılaşmakta, bu da yalnızlık ve sosyal izolasyonla sonuçlanmaktadır.
LGBTQIA topluluğu, evsizliği deneyimleyen bireyler, beyaz olmayan bireyler ve düzenli olarak damgalanma, ayrımcılık ve önyargı ile karşılaşan diğerleri dahil olmak üzere marjinalleştirilmiş gruplar sosyal olarak izole hissedebilirler.
Yaşlılar veya yaşlı yetişkinler de genellikle yalnız yaşadıkları için yüksek riskli bir gruptur. Görme ve işitme kaybı, bu kişilerin başkalarıyla etkileşime girmesini ve sohbet etmesini de zorlaştırarak sosyal izolasyonlarına daha fazla katkıda bulunabilir.
Sosyal izolasyonun etkileri, bireylerin fiziksel mesafe koymasını gerektiren halk sağlığı durumlarına veya pandemilere özgü olabilir. Bununla birlikte, sosyal izolasyon, depresyon ve yalnızlık, gerekli fiziksel mesafe önlemlerini zorunlu kılan pandemiyle ilişkili tehlikeler hakkındaki korku ve endişeyle el ele gidebilir.
Okul, iş veya boş zamanlarla ilgili faaliyetlerin azalmasıyla, düzenli yüz yüze etkileşimler için sınırlı fırsatlar vardı. Etkileşimler ev ortamında da sınırlıydı. Sosyal etkileşimlerdeki ciddi ve ani azalma, herkes için sosyal izolasyon ve yalnızlık duygularıyla sonuçlanmıştır. Sosyal etkileşim eksikliği sağlığın bozulmasıyla ilişkilendirilmektedir.
İzole edici eylemler de dahil olmak üzere halk sağlığı önlemleri, yaşlı bireyler üzerinde orantısız bir etkiye sahip olmuştur, çünkü çoğu için tek sosyal temasları toplum merkezleri, kreşler veya ibadet yerleri de dahil olmak üzere evlerinin dışındadır. Sevdikleri, yakın arkadaşları ve aile üyeleri olmayanlar, uzun süreli evlerde sosyal bakım ve gönüllü hizmetlerin ziyaret ve desteğine güvenmektedir. Sonuç olarak, zaten inzivaya çekilmiş, yalnız ve sosyal olarak izole edilmiş olan yaşlılarla birlikte onlar da ek risk altına girmiştir.
Sosyal izolasyon ABD'de yaklaşık dokuz milyon yaşlı yetişkini etkilemektedir. Toplumun daha az üretken üyeleri gibi hissetmeleri nedeniyle genellikle dışlanmaktadırlar. Biyolojik ve sosyal faktörlerin bir araya gelmesi bu nüfusu izolasyona sürükleyebilir.
Genel sağlık durumundaki düşüş, akrabalar ve çocuklar da dahil olmak üzere sosyal bağlantıların azalması ve emeklilik veya gelir eksikliği nedeniyle yaşanan mali zorluklar da yalnızlık ve izolasyon duygularını sürekli hale getirebilir.
Yaşlı yetişkinlerde sosyal izolasyon, demans riskinde artış, hastalık morbiditesi, genel sağlık endişeleri ve fiziksel hareketlilikte azalma ile ilişkilendirilmiştir. Ayrıca, depresyonda olan yaşlı kadınlarda bilişsel gerilemenin artması sosyal izolasyonun artmasıyla ilişkilendirilmiştir.
Yaşlı yetişkinleri kilise grupları, kitap kulüpleri ve topluluklar gibi sosyal gruplara dahil etmek yalnızlığı azaltabilir ve olumlu ruh sağlığı etkilerine yol açabilir. Ortak barınma merkezleri, sosyal bağlantıları geliştirmek ve yalnızlığı azaltmak için yaşlı yetişkinler ve gençler arasında dünya çapında popülerlik kazanmaktadır.
Çalışmalar, sosyal izolasyonun, yüksek stres hormonları, kolesterol seviyeleri, kan basıncı ve zayıflamış bağışıklık sistemi gibi semptomlar da dahil olmak üzere daha yüksek fiziksel sağlık koşulları riskiyle bağlantılı olduğunu göstermiştir.
Yaşlılarda sosyal izolasyon ve ölüm oranı, kadınlar ve erkekler arasında bazı farklılıklar olmakla birlikte, kronik enflamasyonla da standart bir bağlantıyı paylaşmaktadır. Sosyal izolasyon aynı zamanda bireylerin anksiyete, depresyon, bunama, madde kullanımı ve bilişsel gerileme gibi çeşitli durumlara yakalanma riskini artıran kötü ruh sağlığı sonuçlarıyla da ilişkilidir.
Gençler, öz saygılarının da kırılgan olduğu ortaokul döneminde sosyal zorluklara ve deneyimlere karşı hassastır. Ergenlik, gencin benlik duygusunun ve okula aidiyetinin son derece önemli olduğu hassas bir gelişim dönemidir. Bu dönemde ergenlerin aile ve arkadaş desteğine gerçekten ihtiyaçları vardır.
Araştırmalar, aidiyet duygusu geliştirmenin ergenlerin duygusal ve sosyal refahı ile akademik başarısı için en kritik faktörlerden biri olduğunu göstermektedir. Arkadaşlıkla ilişkili sosyal izolasyon ve yalnızlık, yetişkinlerle ilişkili yalnızlık veya sosyal izolasyona kıyasla ergenler arasında depresif belirtiler için risk faktörüdür.
Bunun makul bir açıklaması, sosyal çevrenin ve arkadaşların ergenler için tercih edilen sosyal destek kaynakları olmasıdır. Bu nedenle, ergenlik döneminde depresif belirtilerle bağlantılıdır. Yetişkinler ve daha büyük çocuklar da yardım için sevdiklerine ve arkadaşlarına güvenirler.
Araştırmalar ayrıca yetişkinlerde yalnızlığın yaşamın ilerleyen dönemlerinde depresif semptom riskini artırabileceğini göstermektedir. Yalnız çocuklar, gençlik dönemlerinde depresif belirtilere karşı daha savunmasızdır. Çocuklukta sosyal izolasyonun önlenmesi, yetişkinlikte depresyona karşı koruyucu bir faktör olarak hizmet edebilir.
Sosyal olarak izole olan çocuklar ve gençler, yetişkinlikte dezavantajlı bir sosyal sınıfın parçası olmaları ve psikolojik sıkıntı yaşama şanslarının daha yüksek olması nedeniyle daha düşük eğitim bağlılığına sahip olma eğilimindedir.
Çocuklar, sosyal destek ve kaynaklar alarak yüksek stres seviyeleriyle daha kolay başa çıkabilirler. Sosyal destek, stresli durumlarla başa çıkma becerisi, ustalık hissi, daha yüksek yaşam kalitesi ve hayata genel olarak olumlu bir bakış açısıyla güçlü bir şekilde ilişkilidir.
Bununla birlikte, bireylerin kendilerini ve sevdiklerini sosyal izolasyon ve yalnızlığın risklerinden korumak için kullanabilecekleri stratejiler ve müdahaleler vardır. Öncelikle, bireyler kendilerine dikkat etmelidir. İyi beslenmek, egzersiz yapmak, günde yedi ila dokuz saat uyumak ve keyif aldıkları aktiviteleri sürdürmek bireylerin zihinsel ve fiziksel sağlıklarını iyileştirmeye ve streslerini yönetmelerine yardımcı olabilir.
Başkalarıyla bağlantı kurmak ve aktif kalmak da çok önemlidir. Başkalarıyla birlikte hoşlandıkları amaçlı ve anlamlı faaliyetlerde bulunan bireyler bir amaç duygusu geliştirir ve daha uzun yaşarlar. Toplumda gönüllülük gibi faaliyetler, bireylerin kendilerini daha az izole ve yalnız hissetmelerine yardımcı olabilir ve onlara yaşamda bir amaç duygusu verebilir, bu da daha iyi sağlıkla bağlantılıdır.
Gönüllülük gibi faaliyetler ayrıca bireyin ruh halini iyileştirmeye yardımcı olabilir ve bilişsel işlevi ve refahı artırabilir. Bireylerin bağlantıda kalmalarına yardımcı olacak diğer stratejiler arasında hoşlandıkları bir hobi veya aktivite bulmak ve benzer ilgi alanlarına sahip bireylerle tanışmak için bir sınıfa katılmak yer alır.
Komşularla, arkadaşlarla ve aileyle sesli arama, mesaj, e-posta, sosyal medya ve hatta yüz yüze iletişim kurmak ve iletişimde kalmak için her gün bir zaman planlamak, güvendikleri insanlarla konuşmalarına ve duygularını paylaşmalarına olanak sağlayabilir. Kart ve mektup göndermek de mevcut ilişkileri güçlendirebilir ve besleyebilir.
Bakabilecek kapasite ve yeteneğe sahip bireyler için bir evcil hayvan evlat edinmek, bireyler için rahatlık sağlayabilir, streslerini ve kan basınçlarını düşürebilir ve ruh hallerini iyileştirebilir.
Fiziksel olarak aktif kalmanın ve grup egzersizlerine katılmanın, örneğin bir yürüyüş kulübüne katılmanın veya arkadaşlarla ya da komşularla egzersiz yapmanın faydalı olduğu kanıtlanmıştır. Yetişkinler her hafta en az iki saat fiziksel aktivite yapmayı hedeflemelidir.
İzolasyon ve yalnızlığın en aza indirilmesi, bireylerin başkalarından kopuk veya yalnız göründüklerinde bunu arayabilecekleri, tespit edebilecekleri ve müdahale edebilecekleri ortamların teşvik edilmesiyle de sağlanabilir. Ayrıca, yalnızlığın altında yatan olumsuz davranış ve düşünce kalıplarını ele alan müdahaleler yalnızlıkla mücadeleye yardımcı olabilir.
Diğer müdahaleler, sosyal grup üyeliği yaşam kalitesini olumlu yönde etkileyebileceğinden, sosyal becerileri, sosyal desteği ve sosyal etkileşim için daha fazla fırsatı geliştirmek üzere tasarlanmıştır. Çalışmalar, bilişsel davranışçı terapinin (BDT ) ergenlerde, yetişkinlerde ve çocuklarda uyumsuz sosyal bilişi etkili bir şekilde ele alabileceğini göstermektedir.
Yalnızlık ve Sosyal İzolasyon Ciddi Sağlık Sorunlarıyla Bağlantılı
Sosyal İzolasyonun Ruh Sağlığı Üzerindeki Etkilerini Anlamak
Bu makalenin içeriği yalnızca bilgilendirme amaçlıdır ve profesyonel tıbbi tavsiye, teşhis veya tedavi yerine geçmesi amaçlanmamıştır. Sağlıkla ilgili herhangi bir değişiklik yapmadan önce veya sağlığınızla ilgili herhangi bir sorunuz veya endişeniz varsa, her zaman kalifiye bir sağlık uzmanına danışmanız önerilir. Anahana, sağlanan bilgilerin kullanımından kaynaklanabilecek herhangi bir hata, eksiklik veya sonuçtan sorumlu değildir.