De ziekte van Alzheimer begrijpen: Krijg inzicht in de oorzaken, symptomen en mogelijke behandelingen van deze complexe en uitdagende neurodegeneratieve ziekte.
De ziekte van Alzheimer is een progressieve en chronische neurologische aandoening die de achteruitgang van hersencellen veroorzaakt, wat leidt tot krimpen van de hersenen en afsterven van zenuwcellen.
Deze degeneratie tast voornamelijk de hersengebieden aan die verantwoordelijk zijn voor het geheugen en het denken, wat resulteert in onomkeerbare en ernstige cognitieve beperkingen.
De symptomen van de ziekte van Alzheimer verergeren na verloop van tijd geleidelijk, waardoor de betrokken persoon niet meer in staat is om zelfstandig dagelijkse activiteiten uit te voeren.
De ziekte van Alzheimer is de meest voorkomende oorzaak van dementie, verantwoordelijk voor 60 tot 80 procent van de gevallen.
Dementie is een algemene term die een zodanige achteruitgang in cognitief functioneren, geheugen, denken en gedrag beschrijft dat het vermogen om dagelijkse taken uit te voeren erdoor wordt belemmerd. Dementie is geen specifieke ziekte, maar een groep symptomen die verschillende onderliggende aandoeningen kunnen veroorzaken.
De ziekte van Alzheimer begint meestal geleidelijk en de eerste symptomen kunnen worden verward met normale veroudering of stress.
Naarmate de ziekte voortschrijdt, worden de symptomen ernstiger en worden geheugen, taal, beoordelingsvermogen en persoonlijkheid aangetast, wat uiteindelijk leidt tot volledige afhankelijkheid van zorgverleners.
Op dit moment bestaat er geen genezing voor Alzheimer. De behandelingen zijn gericht op het beheersen van de symptomen en het verbeteren van de kwaliteit van leven van de persoon.
De neurodegeneratieve aandoening werd voor het eerst beschreven door Alois Alzheimer in 1906.
Alois, een psychiater en neuroanatoom, rapporteerde een geval van een 50-jarige vrouw die leed aan geheugenverlies, wanen, hallucinaties, agressie en verwarring, wat verergerde tot haar dood vijf jaar later. In haar autopsie identificeerde hij de kenmerken van de ziekte van Alzheimer: plaques en tangles.
Hoewel de ziekte van Alzheimer ooit werd beschouwd als een zeldzame vorm van dementie, veranderde het baanbrekende artikel van neuroloog Robert Katzman in 1976 het perspectief. Katzman beschreef Alzheimer als een "grote moordenaar" en een uitdaging voor de volksgezondheid die wereldwijd veel mensen treft.
Er werden organisaties opgericht om geld in te zamelen voor onderzoek en om meer bekendheid te geven aan de mensen die aan de ziekte lijden.
Sindsdien zijn er meer dan 45.000 artikelen gepubliceerd over de ziekte van Alzheimer, waarin de oorzaak, gevolgen en mogelijke behandelingen worden onderzocht. Er worden ook inspanningen geleverd om de levenskwaliteit van mensen met Alzheimer te verbeteren, waaronder persoonsgerichte zorg in langetermijnvoorzieningen.
De ziekte van Alzheimer kan worden ingedeeld in twee hoofdtypen: sporadische ziekte van Alzheimer en familiaire ziekte van Alzheimer.
Sporadische Alzheimer is de meest voorkomende vorm van Alzheimer en is niet gekoppeld aan een specifieke familiegeschiedenis. Aangenomen wordt dat het wordt veroorzaakt door genetische, omgevings- en leefstijlfactoren.
Onderzoek heeft aangetoond dat leeftijd de belangrijkste risicofactor is voor het ontwikkelen van de ziekte van Alzheimer, waarbij het begin meestal optreedt na de leeftijd van 60-65 jaar.
FAD is een zeldzame vorm van de ziekte van Alzheimer die rechtstreeks van de ouders op hun kinderen wordt overgedragen. FAD is verantwoordelijk voor minder dan 5% van alle gevallen en wordt veroorzaakt door specifieke genetische mutaties die leiden tot de ontwikkeling van de ziekte.
Mensen met FAD hebben 50% kans om het ziekmakende gen door te geven aan hun kinderen. FAD heeft dezelfde symptomen als sporadische Alzheimer, maar het begin kan op elke leeftijd optreden, zelfs bij mensen van 30 of 40 jaar.
Hoewel er momenteel geen genezing is voor FAD, kunnen genetische tests helpen bij het identificeren van personen die risico lopen op het ontwikkelen van de ziekte en kan vroegtijdig ingrijpen de progressie helpen vertragen.
De belangrijkste risicofactor is leeftijd, waarbij de kans op het ontwikkelen van de ziekte van Alzheimer aanzienlijk toeneemt na het 65e levensjaar. Andere risicofactoren zijn genetica, omgevingsfactoren en leefstijlfactoren.
Onderzoekers hebben genen geïdentificeerd die verband houden met de ziekte van Alzheimer en die bepalen hoe elke cel in het lichaam werkt, waardoor het risico op het krijgen van bepaalde ziekten, waaronder Alzheimer, toeneemt. Er zijn twee soorten genen die verband houden met de ziekte van Alzheimer: risicogenen en deterministische genen.
Risicogenen, zoals apolipoproteïne E (APOE), verhogen de kans op de ziekte van Alzheimer.
Het dragen van één APOE e4-gen verdubbelt of verdrievoudigt het risico op het krijgen van Alzheimer, terwijl het hebben van twee genen het risico nog verder verhoogt.
Levensstijl, ras, etniciteit en omgeving spelen ook een rol bij het krijgen van de ziekte; het hebben van APOE e4 genen betekent niet noodzakelijkerwijs dat iemand Alzheimer zal ontwikkelen.
Naast APOE hebben onderzoekers verbanden gevonden tussen Alzheimer op latere leeftijd en andere genen, zoals ABCA7, CLU, CR1, PICALM, PLD3, TREM2 en SORL1.
Veranderingen in deze genen kunnen het risico op Alzheimer verhogen, maar niet iedereen met een veranderd gen krijgt de ziekte van Alzheimer.
Deterministische genen garanderen dat iedereen die het gen erft Alzheimer zal ontwikkelen.
Weinig mensen met de ziekte van Alzheimer hebben het type dat op jonge leeftijd ontstaat en dat sterk gekoppeld is aan genen. Wetenschappers hebben drie genen gevonden die de vroege Alzheimer veroorzaken, waaronder Amyloid precursor protein (APP), Presenilin 1 (PSEN1) en Presenilin 2 (PSEN2).
Deze genen zijn verantwoordelijk voor ongeveer de helft van de gevallen van Alzheimer in een vroeg stadium. Hoewel de meeste deskundigen genetische tests niet routinematig aanraden voor de ziekte van Alzheimer die pas laat ontstaat, kunnen tests nuttig zijn in bepaalde gevallen van de ziekte van Alzheimer die al vroeg ontstaat.
Hoewel genetische factoren een rol spelen bij de ontwikkeling van Alzheimer, zijn er steeds meer aanwijzingen dat omgevingsfactoren ook een rol kunnen spelen.
Verschillende onderzoeken hebben de associatie tussen risicofactoren in het milieu en het ontstaan van Alzheimer onderzocht. Deze risicofactoren omvatten blootstelling aan:
Er is steeds meer bewijs dat het handhaven van een gezonde levensstijl van cruciaal belang is voor het verminderen van het risico op de ziekte van Alzheimer en andere vormen van dementie.
Gedragssymptomen komen vaak voor bij mensen met Alzheimer en kunnen verontrustend zijn voor mensen met de ziekte en hun verzorgers. Deze symptomen kunnen bestaan uit agressie, agitatie, dwalen, depressie, angst en veranderingen in slaappatronen.
In het beginstadium van de ziekte kunnen mensen last hebben van stemmingswisselingen of worden ze prikkelbaar of apathisch. Naarmate de ziekte vordert, kunnen deze symptomen meer uitgesproken worden en het dagelijks leven verstoren.
Agitatie en agressie kunnen bijzonder lastig zijn voor verzorgers om mee om te gaan. Dit gedrag kan worden uitgelokt door verwarring of frustratie over dagelijkse taken of sociale situaties en kan worden verergerd door omgevingsfactoren zoals lawaai of overprikkeling.
Mensen met Alzheimer kunnen ook gaan dwalen of gedesoriënteerd raken, wat gevaarlijk kan zijn als ze de weg naar huis niet meer kunnen vinden.
Zorgverleners moeten mogelijk veiligheidsmaatregelen nemen om vallen of ongelukken te voorkomen, zoals het installeren van deursloten of het gebruik van GPS-volgapparatuur.
Veranderingen in slaappatronen komen ook vaak voor bij de ziekte van Alzheimer, waarbij mensen last hebben van slaapstoornissen, 's nachts gaan dwalen of overdag dutten. Deze veranderingen kunnen leiden tot vermoeidheid, verminderde alertheid en meer gedragssymptomen tijdens de wakkere uren.
Zorgverleners moeten mogelijk een consistent slaapschema opstellen, het dutten overdag tot een minimum beperken en een comfortabele slaapomgeving creëren om deze symptomen onder controle te houden.
Bij het diagnosticeren van Alzheimer gebruiken zorgverleners verschillende methoden en hulpmiddelen om vast te stellen of iemand met geheugen- of cognitieve problemen de ziekte heeft.
Ze beginnen met het interviewen van de persoon die symptomen ervaart en een familielid of vriend om informatie te verzamelen over hun algehele gezondheid, medicijngebruik, medische voorgeschiedenis, vermogen om dagelijkse activiteiten uit te voeren en gedragsveranderingen.
De zorgverlener zal ook tests uitvoeren om het geheugen, de aandacht, taal, probleemoplossend vermogen en tellen te beoordelen. Ze kunnen standaard medische tests zoals bloed- en urineonderzoek laten uitvoeren om andere mogelijke oorzaken van het probleem op te sporen.
Er kunnen ook psychiatrische evaluaties worden uitgevoerd om onderliggende psychische aandoeningen uit te sluiten.
Om de diagnose Alzheimer te bevestigen of andere mogelijke oorzaken van de symptomen uit te sluiten, kunnen zorgverleners hersenscans maken zoals computertomografie (CT), magnetische resonantiebeeldvorming (MRI) of positronemissietomografie (PET).
Ze kunnen ook cerebrospinaal vocht (CSF) afnemen via een ruggenprik om het gehalte te meten van eiwitten die in verband worden gebracht met Alzheimer en aanverwante vormen van dementie. Zorgverleners kunnen deze tests herhalen om te bepalen hoe het geheugen en de cognitieve functies van de persoon veranderen.
Een vroege diagnose van de ziekte van Alzheimer is cruciaal. Hoewel er geen genezing is voor de ziekte van Alzheimer, zijn er medicijnen in opkomst om de progressie van de ziekte te behandelen en sommige medicijnen kunnen helpen bij het beheersen van de symptomen.
Een vroege diagnose stelt mensen met Alzheimer en hun familie in staat om plannen te maken voor de toekomst, te zorgen voor financiële en juridische zaken, mogelijke veiligheidsproblemen aan te pakken, te leren over woonregelingen en ondersteunende netwerken te ontwikkelen.
Specialisten zoals geriaters, ouderenpsychiaters, neurologen en neuropsychologen kunnen gedetailleerde diagnoses stellen of verdere beoordelingen uitvoeren.
Geheugenklinieken en -centra, waaronder onderzoekscentra voor de ziekte van Alzheimer, kunnen ook diagnostische diensten bieden met toegang tot geavanceerde diagnostische tests.
Alzheimer is een progressieve aandoening die in de loop van de tijd geleidelijk verergert. De snelheid van progressie kan van persoon tot persoon verschillen.
Matige Alzheimer gaat meestal gepaard met ernstiger geheugenverlies en verwardheid.
Mensen met matige Alzheimer kunnen moeite krijgen met het herkennen van familieleden en vrienden, hebben moeite met spraak en taal, ervaren persoonlijkheidsveranderingen en hebben meer hulp nodig bij dagelijkse activiteiten.
Ernstige Alzheimer is het gevorderde stadium en wordt gekenmerkt door een aanzienlijke achteruitgang in cognitieve functies, waaronder het vermogen om te communiceren, zich zelfstandig te verplaatsen en voor zichzelf te zorgen.
Mensen met ernstige Alzheimer kunnen familieleden niet meer herkennen en het vermogen om te spreken, eten en slikken verliezen. Ze kunnen ook last hebben van incontinentie en hulp nodig hebben bij alle dagelijkse activiteiten, zoals eten, baden en aankleden.
In dit stadium kunnen mensen bedlegerig worden en 24 uur per dag verzorging nodig hebben.
De ziekte van Alzheimer op jonge leeftijd is een vorm van Alzheimer die voor het 65e levensjaar optreedt. Het komt minder vaak voor dan late Alzheimer en wordt vaak veroorzaakt door een genetische mutatie.
Mensen met beginnende Alzheimer kunnen last hebben van geheugenverlies, verwardheid, problemen met probleemoplossing en planning, en veranderingen in stemming en gedrag. Ze kunnen ook moeite hebben met spraak en taal en persoonlijkheidsveranderingen ervaren.
De progressie van de ziekte bij mensen met beginnende Alzheimer kan sneller verlopen dan bij mensen met late Alzheimer.
Late Alzheimer is de meest voorkomende vorm van Alzheimer en treedt meestal op na het 65e levensjaar. Hoewel de exacte oorzaak van Alzheimer op latere leeftijd onbekend is, wordt gedacht dat het een combinatie is van genetische, omgevings- en leefstijlfactoren.
Symptomen van Alzheimer op latere leeftijd zijn onder andere geheugenverlies, verwardheid, problemen met probleemoplossing en planning, en veranderingen in stemming en gedrag. Mensen met Alzheimer op latere leeftijd kunnen ook spraak- en taalproblemen hebben, persoonlijkheidsveranderingen ervaren en hulp nodig hebben bij dagelijkse activiteiten.
De ziekte ontwikkelt zich langzamer dan bij mensen met beginnende Alzheimer, maar kan de levenskwaliteit van een persoon nog steeds aanzienlijk beïnvloeden.
De behandeling van de ziekte van Alzheimer is veelzijdig en omvat verschillende methoden om de progressie van de ziekte te vertragen en de symptomen te beheersen. Hoewel er geen directe manier is om de ziekte van Alzheimer te genezen, richten de onderstaande interventies zich op de symptomen:
Het voorkomen van de ziekte van Alzheimer is een belangrijk aandachtspunt in het onderzoek, omdat er momenteel geen genezing bestaat voor deze slopende ziekte. Hoewel er geen gegarandeerde manieren zijn om Alzheimer te voorkomen, kunnen verschillende leefstijlfactoren helpen om het risico op het ontwikkelen van de ziekte te verkleinen.
Gezond ouder worden houdt in dat je je lichamelijk, geestelijk en sociaal welzijn behoudt tijdens het verouderingsproces.
Veel leefstijlfactoren, waaronder regelmatige lichaamsbeweging, een gezond dieet en een goede slaaphygiëne, kunnen gezond ouder worden bevorderen.
Regelmatige lichaamsbeweging kan helpen om de fysieke functie op peil te houden en het risico op chronische aandoeningen zoals hartaandoeningen en diabetes te verminderen.
Een gezond dieet met fruit, groenten, volle granen, mager eiwit en gezonde vetten kan chronische ziekten helpen voorkomen en de cognitieve functie in stand houden.
Een goede slaaphygiëne, inclusief een consistent slaapschema en een ontspannende routine voor het slapengaan, kan ook helpen om de fysieke en mentale gezondheid te bevorderen.
Het is belangrijk om te erkennen dat bepaalde keuzes in levensstijl een aanzienlijke invloed kunnen hebben op de algehele gezondheid en het welzijn. Roken vermijden en alcoholgebruik beperken zijn belangrijke onderdelen van een gezonde levensstijl.
Roken is een belangrijke risicofactor voor veel chronische ziekten, waaronder hart- en vaatziekten, longkanker en de ziekte van Alzheimer.
Daarnaast kan overmatig alcoholgebruik ook het risico op chronische ziekten en cognitieve achteruitgang verhogen.
Alzheimer is een progressieve hersenaandoening die het geheugen, het denken en het gedrag aantast.
De symptomen van de ziekte van Alzheimer zijn onder andere geheugenverlies, verwarring, moeite met het uitvoeren van vertrouwde taken, veranderingen in stemming of gedrag en moeite met communiceren.
Op dit moment bestaat er geen genezing voor de ziekte van Alzheimer, maar er zijn wel medicijnen en therapieën die kunnen helpen bij het beheersen van de symptomen en het verbeteren van de kwaliteit van leven.
De ziekte van Alzheimer is een vorm van dementie, maar er zijn ook veel andere vormen van dementie, zoals vasculaire dementie en Lewy body dementie.
Alois Alzheimer - Irrenarzt mit Mikroskop
Alzheimergenen: Loop jij risico? - MayoClinic
Omgevingsrisicofactoren voor dementie: een systematisch onderzoek - BMC Geriatrics
Hoe wordt de ziekte van Alzheimer vastgesteld? - Nationaal instituut voor veroudering
Hoe wordt de ziekte van Alzheimer behandeld? - Nationaal instituut voor veroudering
De inhoud van dit artikel is alleen bedoeld voor informatieve doeleinden en is niet bedoeld ter vervanging van professioneel medisch advies, diagnose of behandeling. Het wordt altijd aangeraden om een gekwalificeerde zorgverlener te raadplegen voordat je veranderingen aanbrengt met betrekking tot je gezondheid of als je vragen of zorgen hebt over je gezondheid. Anahana is niet aansprakelijk voor fouten, weglatingen of gevolgen die kunnen voortvloeien uit het gebruik van de verstrekte informatie.